ﻐﻢ‬ ‫ﺑﺘﻬﺮﻣﺎﻥ‬ ‫ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﻩ ﺩﻟﻲ ﭼﻮﻥ ﺷﺎﻧﻪ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫ﺯ ﺟﻮﺭ ﺗﻴﻎ ﺍﺝ ﻣﻴﺸﺎﺭ ﻣﺤﻨﺖ‬ ‫***‬ ‫٥‬ ‫ﺍﻭﺍ ﭼﻮﺭ ﻭ ﺟﻔﺎ ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﻧﻴﺶ‬ ‫ﻣﻌﺎﻟﻲ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺩﺭﺩﺍﻥ ﺩﺍﻧﻪ ﭼﻮ ﻧﻴﺶ‬ ‫ﻣﺤﻨﺘﺎﻥ ﻣﺎﻥ ﻏﻤﺎﻥ ﻛﺎﺷﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﻧﻴﺶ‬ ‫ﺗﻬﺮﻭﺍﻥ ﻳﺎﺭ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﺎﻥ ﻣﺼﺎﺣﺐ‬ ‫***‬ ‫٥‬ ‫ﮔﻨﻪ ﺍﺝ ﺑﺮﮒ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺑﻴﺸﻪ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﻗﺎﻟﻮ ﺑﻼ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫ﺍﻫﺮﺍ٥ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﺳﺮ ﭘﻴﺸﻪ ﺩﺍﺭﻡ‬ ‫٥٥‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺑﻲ ﭘﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﻴﻢ ﺍﺷﺘﻮﻳﻢ ﺩﻭﺳﺖ‬ ‫ﺍﮔﺮ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ اقلیت‌های قومی ایران:

گفت‌وگو یا «قهر»؟

اقلیت‌های قومی ایران:

گفت‌وگو یا «قهر»؟ شیرین

عبادی و موصوعات

«جدایی‌طلب» و

«ناسیونالیست تنگ نظر» سه

شنبه, آوریل 11, 2017 - 08:08

محسن حیدریان تشدید شکاف

میان احزاب سیاسی مناطق

اقلیت‌نشین ایرانی با

دیگر بخش‌های اپوزیسیون

ایران که پس از ترور

زنده‌یاد قاسملو رهبر

فرهیخته حزب دمکرات

کردستان ایران از سوی

جمهوری اسلامی به‌تدریج

ژرف‌تر شد، اینک

متاسفانه تا حد تحریم

یکدیگر و بستن درهای

گفت‌وگو پیش رفته است.

قصد این نوشته ارزیابی

این پیشداوری‌ها یا

انتقاد از روش نادرست و

مسلحانه و خشونت‌آمیز

روشن‌فکران و سیاسی‌های

قوم‌گرا نیست. زیرا بحث

در باره درست‌ترین راه حل

و راه‌کار

واقع‌بینانه‌ای برای

تأمین خواست‌های به‌حق

اقوام ایرانی دهها سال

است که در میان فعالین

سیاسی و فرهنگی ایران

ادامه دارد. اما شکاف

پیش‌گفته با توجه به

تنگناهای امروزی ناشی از

موقعیت جغرافیای سیاسی

کشور و سرکوب شدید

اقلیت‌های قومی از سوی

حکومت با توجه به اوضاع

پرتنش منطقه و خصومت میان

دولت جمهوری اسلامی با

آمریکا و اسراییل و طمع

همسایگان و رشد گرایشات

افراطی در میان اقوام

ایرانی می‌تواند

فاجعه‌آفرین باشد. صاف و

ساده همه ایرانیان

آزادیخواه صرفنظر از روش

و رویکرد سیاسی و تعلق

قومی بازنده آنند. ۱ـ تنوع

قومی در ایران در نفس خود

تهدید نیست. این امر، یک

واقعیت عینی «تاریخی

جامعه‌شناختی» ایران، از

بدو پیدایش آن است. کشور

ایران دوهزاروپانصد سال

پیش، برپایه‌ی رواداری و

احترام به حقوق

اقلیت‌های قومی، زبانی و

مذهبی اداره می‌شد.

استوانه‌های برجای مانده

از کورش و نوشته‌های

کتیبه‌های بیستون و

پاسارگاد به زبان‌های

مختلف، حتی روایات کتاب

مقدس تورات، بهترین گواه

این راه و روش مدبرانه‌ی

کشورداری در ایران بوده

است. پس چه‌گونه ممکن است

در قرن بیست‌و‌یکم، که

بشارت‌دهنده‌ی آزادی و

حقوق‌بشر در جهان است،

نسبت به خواست‌های اقوام

ایرانی بی‌اعتنا ماند؟

بدیهی است که تنوع قومی در

ایران، همچون واقعیتی

عینی در جامعه‌ی کنونی

ما، حقوقی را می‌طلبد که

مشروع‌اند. پس می‌بایست

برای تأمین عدالت و

برابرحقوقی شهروندان، به

آن‌ها توجه شود و راه حل

ارایه گردد. اما یافتن

مناسب‌ترین را‌ه‌حلی که

بتواند درعین احترام به

مظاهر و شاخص‌های هویت

قومی - تباری ایرانی‌ها،

بهترین شرایط را برای رشد

و شکوفایی آن‌ها، به

انسانی‌ترین و

معقولانه‌ترین وجه،

فراهم آورد، نیازمند

گفت‌وگو میان همه

نحله‌های فکری و قومی

ایرانیان است. حالت «قهر»

و بستن پنجره گفت‌وگو

تنها به تشدید

پیشداوری‌ها میان آنها


ﺍ